It’s a God story

Zondag

Het is 06:30, de wekker ging al vroeg. 07:45 moesten we in de auto naar Harrisburg zitten naar Life Center Church. Eigenlijk zouden we naar Worship Center gaan, dat was tenslotte de hele reden dat we naar Lancaster zijn gekomen (dacht ik), maar hier konden we ook maandag avond nog een dienst bezoeken dus het leek ons beter om lekker met de fam Weaver mee te gaan. Gezamenlijk met Tim en Kay ontbeten en toen richting Jason en Esther. Prachtige rit er naar toe waarin het Amerikaanse landschap toch wel prachtig is. Diverse mega dikke wagens gezien en een aantal milieu vervuilers waar je u tegen zegt. Eenmaal aangekomen hebben we ons verbaasd hoe groot deze kerk was. Het had zelfs een eigen parkeer garage… Ja je leest het goed, een parkeer garage!
 

We liepen rond 09:03 naar binnen en ze waren al met het eerste lied begonnen. We zochten snel een lege plek en namen plaats op de uiterst comfortabele stoelen. Het was een prachtige worship. Heerlijke sound, goede vibe en God’s geest was duidelijk aanwezig. Mensen voelde zich vrij om voor het podium zich helemaal over te geven aan de aanbidding. Prachtig om dit te zien. De zaal was ongeveer voor 85% gevuld en de balkon plaatsen voor 10%. Ik schat dat er zo’n 1500-2000 zitplaatsen waren. Ongelooflijk!
 

Tijdens de worship kwam een ontzettend mooi nummer wat heel toepasselijk voor ons is in dit avontuur met God: “Won’t stop now” 

Won’t stop now
 

I give You glory
For all You've brought me through
And now I'm ready
For whatever You wanna do

I'm moving forward
To follow after You
And now I'm ready
For whatever You wanna do

Your presence is an open door
We want You, Lord
Like never before
Your presence is an open door
So come now, Lord
Like never before

In every season
Your grace has been enough
And I'm believing
The best is yet to come

The cross before me
My hope on things above
And in You, Jesus
The best is yet to come

Your presence is an open door
We want You, Lord
Like never before
Your presence is an open door
So come now, Lord
Like never before

I know breakthrough is coming
By faith I see a miracle
My God made me a promise
And it won't stop now
I know breakthrough is coming
By faith I see a miracle
My God made me a promise
And it won't stop now
I know breakthrough is coming
By faith I see a miracle
My God made me a promise
And it won't stop now
I know breakthrough is coming
By faith I see a miracle
My God made me a promise
And it won't stop now

Oh oh
Your presence is an open door
We want You, Lord
Like never before
Your presence is an open door
So come now, Lord
Like never before

Jesus
Come on, fill the room with praise
Set off the atmosphere, shift it with your faith now...........
.........

Na de worship kwam er een krachtige preek. Wat ik jammer vind, maar dat is ook vaak in onze eigen kerk zo, is dat alles tijdsgebonden is. Max 45 min voor de worship. 15 min voor tussentijdse bedelingen en max 30 minuten voor het woord. Hierdoor worden vaak essentiële zaken over geslagen en kan de boodschap zijn kracht verliezen. Je merkte dat de spreker eigenlijk meer tijd nodig had, maar die was er simpel weg niet. De dienst moest om 10:30 eindigen want om 11:00 begin de 2de dienst. Never the less, was het awesome en had ik deze ervaring niet willen mee maken.

Na de dienst wist ik dat Jason en Esther, Tim en Kay gelijk met de kids huiswaarts zouden gaan omdat Brayam zijn kinder feestje had. Wij besloten te blijven om later Harrisburg in te gaan. Ik dacht eindelijk in een kerk.

Tijd om wat mensen te ontmoeten. Zoals in veel kerken heb je groepjes vorming. Mensen die elkaar kennen, praten, lief en leed delen en niet veel acht slaan op buitenstaanders. In een wat kleinere gemeente wordt je als buitenstaander goed opgevangen. Je wordt gezien en dus aangesproken. Hier was dat niet het geval. Ik was aan het hunkeren naar iemand die met me wilde praten. Of naar iemand die alleen zat en een houding had dat hij wel een gesprekje met een vreemde wilde voeren. Ik heb enkele rondjes door het gebouw gelopen, veel rondgekeken en echt de toerist uitgehangen, maar ik viel schijnbaar niet op. Ik heb nog een stuk van de 2de worship meegemaakt wat gefilmd en weer terug naar binnen. Steesje zat zich dat zo allemaal te bekijken. Mijn bediening en mijn verlangen zijn natuurlijk niet haar verlangen dus zij had er minder moeite mee dat niemand ons aansprak. Ik schrijf dit nu wel zo relaxed, maar op dat moment dacht ik wel - waarom moet ik altijd mensen aanspreken doe jij het lekker even… We hebben het hier uitgebreid over gehad en het is mijn valkuil om te verlangen van de ander wat ik zelf op het hart heb.. jaja Stees je leest het goed ik geef het openlijk toe ;-). 

Op een zeker moment wijst Stacy mij op een van de Pastors die vrij stond te praten met iemand in de gang. “ Ga anders even hem een handje schudden, bedank je hem voor de fijne dienst”. De dynamic tussen mij en Stacy is een beetje zoals Mozes en Aaron. Stacy is Mozus en ik ben Aaron. Voor de mensen die de verhalen kennen snappen  de vergelijken wel. Dus ik naar die Pastor toe, maar hij was nog in gesprek. Wat ongemakkelijk stond ik op 2 arm lengtes afstand van het gesprek en het leek haast wel als of ik aan het afluisteren was. Lekker ongemakkelijk… Het gesprek eindigde en… De beste man moest naar de 2de dienst toe, want het was zijn beurt om iets te zeggen op het podium. Darn! Missed my chance… Ik gaf de moed bijna op totdat ik een oudere man - ik vermoed ergens in zijn 70-80 jarige- in zijn eentje aan de tafel naast ons zag zitten. Ik vermoed dat hij Parkinsons had want hij zat flink met zijn arm te schudden.Ik vroeg aan Stees wat ik moest doen. Zal ik hem een kop koffie aanbieden? Ja als jij denkt dat je dat moet doen… Oke nou goed.. dan ga ik maar.. Met lood in mijn schoenen (zo zeker als ik kan over komen ben ik ook ontzettend onzeker op momenten) liep ik naar de man toe, groette heb, vroeg hoe het met hem ging en bood hem een kop koffie aan. Wat volgde was een gemompel waar ik alleen uit kon ophalen dat Sam al iets voor hem aan het halen was. 

In de tussentijd kwam Sam aangelopen, maar bleek zijn naam Tim te zijn. Sam was vermoedelijk een andere zoon van de - waarschijnlijk dementerende -man. Kort gesprekje gevoerd met Tim en zijn vader. Vader was een oorlog veteraan die nu in de gevangenis verbleef… Althans zo noemde hij het ouderen huis waar hij woonde. Ik stelde Tim wat vragen over de kerk en of hij hier vaker kwam. Ik gaf aan dat dit mijn eerste keer hier was, maar hier ging hij niet veel verder op in. Hij was vooral veel bezig met over zichzelf te praten - wat voor mij overigens prima is. Als iemand een luisterend oor nodig heeft dan kan ik dat ook bieden als God dat van me verlangt. Dus dat deed ik. Na 10 minuten Strande het gesprek en zei Tim, Maybe we’ll see you next week”. Ik gaf aan dat dat hoogstonwaarschijnlijk zou zijn gezien we dinsdag terug vlogen. Tim had niet in de gaten dat ik niet van de US was. Ik vertelde hem dat ik uit Nederland kwam. De meeste mensen waaraan ik dat vertel vragen vervolgens wat ik dan kom doen en waarom ik dan hier ben etc etc.. Niet deze man. Hij vertelde dat hij ook ooit in Nederland was geweest, Anne frank huis had bezocht, graag naar Israel wilde… en toen sloeg het gesprek om naar een facebook Post wat hij gedaan had waar hij nogal teleurgesteld was in zichzelf. Enfin.. Kortom, hij had nogal wat struggles met zichzelf.Je zag hier en daar wat tranen in zijn ogen en de teleurstelling in zichzelf realiserend dat hij dingen anders had moeten aanpakken. Ik heb geluisterd geknikt, advies gegeven en wat woorden van hoop mogen spreken. En zo kwam na 45 min ongeveer deze hele interessante ontmoeting ten einde. 

We zijn toen naar het Centrum van Harrisburg gereden.

Harrisburg is de Hoofdstad van Pennsylvania. Leuk feitje, Lancaster is ooit de hoofdstad voor 1 dag geweest van Pennsylvania, aldus Bob de bewaker uit Philadelphia (Liberty bell ontmoeting). Mijn beeld van dat centrum was, hoge gebouwen, veel verkeer en leven in de brouwerij (een beetje zoals Philly). Dat viel tegen. Weinig hoge gebouwen, bijna geen verkeer en bijna geen winkels.
 

We gingen op zoek naar een plekje om te eten. We hadden onze auto geparkeerd, maar bleek als snel dat daar niks te vinden was. Snel verder en we zagen een lokale bar/restaurant. Wij naar binnen. “Are you here for the vegan brunch?” We keken elkaar aan… Nou nee. We hebben rechtsomkeer gemaakt en zijn weer de auto ingestapt. Na kwartiertje rijden kwamen we bij een typisch Amerikaans restaurant aan, Dukes. Flink aantal Flatscreens aan de muur met verschillende sport uitzendingen, mensen met liter glazen bier om 13:00 in de middag en lekker eten. We bestelde wat frietjes met kip en wat drinken. Wat we kregen was, heeeeel veel boneless chicken in heerlijke saus, een flinke bak home made fries, 2 sausjes en onze drankjes. Ik had liter pepsi en Stacy een liter zwembad water… Man man man… Er zat zo veel chloor in haar Sprite (werd aangemaakt met kraan water) dat het haas leek alsof je een slok nam uit een zwembad. Niet te drinken. Ik moet zeggen dat niet al het water evenveel naar chloor smaakt. Bij Jason en Esther thuis was het water prima te drinken en proefde je er niks van. 

Na onze heerlijke lunch zijn we wat gaan wandelen in Harrisburg centrum. We zijn via een brug naar City island gelopen en liepen langs het FNB Field (honkbal club). Heerlijk weertje (17 graden) en echt genoten van deze wandeling. Onderweg nog een aantal prachtige foto’s genomen van ons 2. We zien er niet alleen gelukkig uit op de foto’s, maar dat zijn we ook echt :-) . 
 

Van daaruit naar het Pennsylvania State Capitol complex. Zeg maar de 2de kamer van PA. Prachtig gebouw. Echt alles in Amerika is groot… Zelfs de geslachtsdelen op de standbeelden… Bizar ;) .
 

We waren aan het tobben of we wel of niet naar binnen zouden gaan. Kost het entree? Was mijn eerste gedachten. En zo ja, hoeveel dan? Op internet flink zoeken en ik kon niks vinden. Dan maar naar binnen we zien wel. Er was een grote hal open voor het gewone publiek. De rest van het gebouw was gesloten, want het was tenslotte zondag middag. De politiek ligt dan ook in de US stil.
 

Ik moest nog naar de wc, dus ik ben even ergens een plasje gaan doen op een weg waar ik niet mocht komen. Stees had geen idee waar ik was dus die was me aan het zoeken haha, best grappig. Ik raak op een zeker moment met een man in gesprek die geboren was in Joegeslavia, maar al 20 jaar woonde in …. Lancaster (kom op hoe groot is de kans). Niet veel later komt er zich een vrouwtje met ons gesprek mengen en ze begon te praten en praten en praten … En ook zij bleek uit Lancaster te komen. Ze was momenteel met haar man op weg naar Atlanta waar ze wonen, maar hun vlucht was vertraagd en zodoende zijn ze even door Harrisburg gegaan. Ze vroeg waar wij vandaag kwamen. We vertelde waar we vandaan kwamen en daarna de hele reden waarom we hier naar toe zijn gereisd. Ze was helemaal flabergasted en excited. 

In onze voorbereiden naar PA werd Stacy op een zeker moment op instagram toegevoegd door een kerk in Elverson. Hopewell Church - Gary buck als voorganger. We hebben nog contact gezocht via Insta om te vragen waarom ze haar hadden toegevoegd. Het was vreemd. De kerk had 300 volgers op insta en ging op eens een vrouwtje uit NL toevoegen/ volgen. We hebben toen op ons prikbord nog Elverson Hopewel church gemarkeerd. We hebben nog gedacht om deze kerk te gaan bezoeken, maar eigenlijk tijdens onze reis was hier niet echt een reden voor gekomen. Waarom vertel ik dit nu? De dame waar we mee stonden te praten, Anita vertelde ons nadat wij vertelde waarom we in Lancaster waren dat ze zelf ook opgegroeid is in lancaster, maar daar niet naar de kerk ging. Zij ging naar de kerk in… Elverson naar Hopewel Church. Wauw… Dit was geen toeval we moesten hier iets mee doen. We vertelde haar wat op voorhand van onze reis op ons pad was gekomen en ook zij zei, “Wauw it’s a GOD story amazing!!”. Ze gaf aan dat we met Lin en Lynn van Twinvalley Coffee contact op moesten nemen (Elverson) en dat we zeker naar Gary Buck moesten (voorganger van Hopewell Church). We bleven maar in gesprek, maar hun moesten echt gaan ivm halen vliegtuig. Selfie gemaakt, Nummers uitgewisseld en elkaar toegevoegd op Facebook. We had another connection.

We hadden haar gezegd dat we gelijk naar Elverson zouden gaan en kijken wat God ons daar zou laten zien.

We hebben dik een uur gereden, kwamen in het donker aan en stonden met de auto aan de overkant van de drukke weg bij Twin valley Coffee. Ik stuurde Anita een foto dat we er al waren en nog voor dat ze het vliegtuig instapte zei ze, wow jullie zijn snel. Klop maar gewoon aan. Het zijn echte mensen van God en die willen jullie zeker ontvangen. I Chickend out…. Of het nou God was die ons naar hun stuurde of niet, ik vond het allemaal net wat te ongemakkelijk. Het was donker, 2 wild vreemde mensen die bij je aankloppen, zonder enige reden van ontmoeting… Ik drufde niet haha. Oke morgen gaan we daar koffie drinken en als God wilt dat er een ontmoeting gaat plaats vinden gaat hij dat regelen… Ik denk dat ik mijn kans had moeten pakken, maar ja… Wat zou jij doen ? We zijn toen nog naar Hopewell Church gereden en kwam aan op een mega grote lege parkeer plaats. Er was daar op dat moment niets.

We moesten nog eten, dus we hebben het er van genomen bij Red Lobster. Ik bespaar je de gerechten. Het was zeer lekker, maar ik kreeg niet dat wat ik dacht te krijgen.

We hadden nog een prachtig gesprek van zeker 15 min met de serveerster (die had schijnbaar alle tijd). Ze werd erg bemoedigd door ons gesprek. Fijn dat we op onze hele reis klein impact hebben mogen maken. Of nog beter gezegd, dat God ons gebruikt heeft om impact te maken op mensen levens. We zijn terug gereden naar Jason en Esther en hebben een heerlijke zondag avond gehad waarin we verteld hebben hoe onze dag was geweest en wij steeds meer er achter kwamen toch wel heeeeeel veel op elkaar te lijken! Zo’n bijzondere klik. Bij aankomst kwam Benjamin naar me toe met zijn nerf guns, maar het was bedtijd dus hij moest naar boven. Hij kwam stiekem de hele tijd kijken en ik kon het niet laten om hem te bekogelen met een paar balletjes. Lachen man :-). Het was een mooie bijzondere dag en ik ben dankbaar dat God ons deze dag weer van alles op ons pad gestuurd heeft. Nog 2 nachtjes en dan moeten we naar huis… we willen hier niet weg :-( , maar missen onze kinderen ontzettend veel en dat maakt het naar huis komen meer dan goed…