God showed you the land, you now just have to take it!

Donderdag

In de afgelopen dagen probeerde we contact te leggen met Jason Weaver. Een contact welke we via een contact van Pieter (in een eerdere blog benoemd) hadden gekregen. We hadden hem op FB een bericht gestuurd maar helaas had hij ons bericht nog niet mogen ontvangen en gelezen. Friend request gedaan, maar ook zonder resultaat. Stacy had op de woensdag in de trein onder een post van zijn vrouw gereageerd dat ik hem een PB had gestuurd en zo kreeg ik woe avond een concreet berichtje van hem. Hij wilde ons wel ontmoeten!! Yes! Nu nog een plaats en een tijd.

De donderdag ochtend werden we weer redelijk vroeg wakker (ik moet toegeven toch wel last te hebben van het tijdverschil). Onze biologische klok maakte ons vroeg wakker. We hebben lekker simpel ontbeten met pancakes, waffles, conrflakes en toast :-). Koffie die goed te drinken was en een eetzaal waar de -4 van buiten goed te voelen was. Gezien onze beperkte mobiliteit zijn we wat gaan wandelen op de “boulevard” tegen over ons hotel. Mijn mond viel open bij het betreden van “Giant” supermarkt. Het doet zijn naam eer aan. Stees en ik hadden behalve ons God checklistje ook een to-eat-check list. Op die lijst stond o.a. Het eten van een echte Amerikaanse magnetron maaltijd. En zo kochten we een diepvries maaltijd voor later die dag :-). We zijn de winkel boulevard afgelopen en weer terug gegaan naar ons Hotel. We baalden dat we zo beperkt mobiel waren en niet verder kwamen dan de straat. dus we begonnen met googlen naar car rentals die een debit card accepteren. We vonden er een op 20 min lopen vanaf ons hotel. Hup on the road. Het was vies koud… -4 geloof ik en ik had nog wat blaren op mijn voeten van het lopen de dagen ervoor, maar al met al was het een lekkere wandeling. We kwamen aan bij Hertz en Yes!! we konden zonder problemen (enkel borg op de debitcard) een auto huren. Zelfs de mogelijkheid om aan het einde van onze trip de auto te droppen op Philadelphia Airport.

En zo kregen we de sleutels van een leuk KIA Soul :-) and the road trip began. Een van de dingen die we op ons netvlies hadden was het bezoeken van Worship Center in Lancaster in New Holland. We hadden in de weken/ dagen ervoor al contact met hen gezocht en na veel pijn en moeite was dat gelukt. Helaas hadden zij geen tijd om ons te ontvangen of met ons af te spreken. Echter Worship Center heeft ook een coffee corner welke ma-vrij geopend is tot 16:00, mooi excuus om toch langs te gaan en we zien wel wat gebeurd. Middels Apple Car play had ik een gratis navigatie systeem in de auto en ging er een wereld voor me open. Maar wat is rijden in Amerika even wennen zeg. Ten eerste was de auto een automaat. Bij elke bocht die ik nam wilde ik terug schakelen. De auto had ook tip tronic, dus dat terugschakelen deed hij dan ook haha, maar dat was niet de bedoeling. Ten 2de alle borden en belijningen zijn anders. Wij moeten voor ons auto examen meer dan 100 borden uit ons hoofd leren. In the USA staat gewoon letterlijk op het bord wat je wel of niet mag doen. DO NOT PASS, LEFT HAS TO GO LEFT, STOP AT THE STOP SIGN. Ja zegt Stees, ik snap wel dat je hier zo jonge en makkelijk je rijbewijs kunt halen. 3de, je rijd toch in een vreemd land, wilt geen ongelukken maken, dus ik was enigszins onzeker het eerste uur achter het stuur. En dan heb je nog de Amish en de Mennonieten die hier met hun paard en wagen, steps, fietsen en lopend langs drukken wegen deelnemen in het verkeer. Maar wat hebben we onze ogen uitgekeken onderweg naar Worship Center en alle andere plekken die we die dag bezocht hebben.

Eenmaal aangekomen bij Worship center hebben we een kop koffie en Hot coco besteld en zijn we bij het raam gaan zitten. Er waren een handje vol mensen aanwezig die allemaal met hun eigen bezig waren. Bij het wachten op ons drankje zag ik dat Worship Center samen werkt met verschillende kerken in outreach mogelijkheden. Ik zocht die pagina op via hun website en zag dat ze samenwerkte met Water street Mission. Een Christelijke dak en thuisloze opvang die heel erg veel leek qua programma op wat wij doen. Dus mijn interesse was gewekt. Toen we zo ons drankje zaten te drinken waren we aan het bedenken hoe een gesprek aan te kunnen knopen met een van de mensen die daar aanwezig waren. Ik ben toen naar de kassa gelopen en heb wat meer informatie over die outreach gevraagd en of je hun gewoon kan bellen of emailen? Ja geen probleem moet je zeker doen ze kunnen elke dag wel vrijwilligers gebruiken. Helaas vroeg de man niet verder dus echt een gesprek kwam er niet van. Ik heb Water street mission toen gebeld (wat fijn als je dan een US mobiel nummer hebt) en kreeg de voicemail er aan. Ik had het nr uit mijn hoofd geleerd, dat ingesproken met een korte boodschap dat we graag wilde helpen op een of andere manier deze week. Er achter aan gelijk een mailtje gestuurd en nu was het afwachten.

In de tussentijd waren we ook nog in afwachting op Jason wanneer hij tijd voor ons had. We hadden verder even geen leads dus wat ga je dan doen? De buurt verkennen. We hebben dik 2 uur rond gereden, onze ogen uitgekeken en tegelijker tijd verbaasd over sommigen dingen. Bijvoorbeeld mensen die met -4 de was buiten hangen om te drogen… uhhh what? Daarna nog wat Shopping boulevards afgegaan en PING!!! een berichtje van Jason. Of we vanavond konden afspreken, hij realiseerde zich nu pas dat we dinsdag al weer naar huis moeten. 6:30 AM @Duck and Donuts. Nee niet Dunkin’ Donuts, maar Duck and Donuts. We zagen dat de zaak al om 7:00am zou sluiten dus we waren erg benieuwd hoe deze ontmoeting zou gaan lopen en wat het zou gaan brengen. We hadden immers geen echte reden om af te spreken behalve dat God wilde dat deze ontmoeting zou gaan plaats vinden.

Na de bijzondere ervaring van een magnetron maaltijd (lekker goedkoop wa haha ) zijn we richting Ducks and Donuts gereden. Ik had barstende hoofdpijn en voelde me helemaal niet lekker. De duivel wilde duidelijk niet dat deze ontmoeting ging plaats vinden. We waren een paar minuten eerder en zaten rustig in de auto te wachten en te speculeren welke auto het was. We hadden zijn foto op facebook gezien dus we zouden hem zeker herkennen. En ja hoor daar stapte hij uit een grote 7 persoons auto die leek op de Chrysler grand voyager welke wij ooit hebben gehad. We stapte uit de auto en ook Jason herkende ons meteen. Ietwat ongemakkelijk liepen we met zijn 3e naar binnen. Hij gaf aan dat de zaak sluit om 7am, maar dat we hier wat donuts konden pakken en dat we dan elders koffie konden pakken. Fine by me :-) . Hij stond erop om voor onze donut te betalen en zo kocht hij een hele doos van 12 stuks. Hij gaf aan dat hij niet zonder donuts terug naar zijn kids kon :-) . We zijn aan een tafeltje gaan zitten en ik begon te praten. Kwam niet altijd even goed uit mijn woorden ivm de hoofdpijn maar overall ging het goed. Het klikte goed en toen de toko ging sluiten zijn we naar Barnes & Noble gegaan waar we onze gezellige conversatie hebben voortgezet. Ik denk dat ik bijna 1,5 uur aan een stuk heb gepraat en verteld en bla bla bla… When i start i can’t shut up laten we maar zeggen. Tevens was de hoofdpijn flink afgenomen dus dat zat ook mee. Jason nam echt de moeite en de tijd om naar ons verhaal te luisteren en gaf ons echt een heel fijn en warm welkom gevoel. Tegen het einde van de avond vroeg ik of hij misschien nog goeie/ goedkope plekken wist om te verblijven. Aangegeven dat we maar voor 2 dagen bij het hotel hadden geboekt om God in de lead te laten zodat we niet vast zouden zitten aan 1 plek. Zonder twijfel gaf hij ons 2 a 3 opties. 1- We konden eventueel bij hun blijven in de kamer van een van de kids, maar hij dacht dat we het misschien vervelend zouden vinden om allemaal kinderen om ons heen te hebben. Ik gaf aan dat dat voor ons echt geen probleem is en misschien wel juist fijn gezien we onze kinderen best wel veel misten. 2- Bij zijn ouders in de kelder (this is how every horror movie ever starts!! haha ). Zij hadden de kelder helemaal omgetoverd naar een speel ruimte voor de kids met een bank en bed etc.. 3- misschien bij vrienden in een B&B, maar die zaten meestal vol. Aangegeven dat we de 1ste 2 opties wel echt op prijs zouden stellen als het hun niet te veel zou zijn, maar dat hij het wel eerst even met zijn vrouw moest overleggen. Nou gaf hij aan we zitten wel op 1 lijn dus dat komt goed. Bij hun of zijn ouders verblijven zou ook goed zijn voor onze contacten en een inzicht krijgen hoe het hier een beetje gaat allemaal. Afgesproken dat hij ons de dag erna zou laten weten welke van de 2 eerste opties het zou worden. Wow we waren ontroerd en onder de indruk van zijn/ hun gastvrijheid… Mind blowing. God is Good. We vroegen voor onderdak aan God en regelde het!! Hij vroeg of we nog iets gingen doen en ik gaf aan misschien de stad in te willen gaan en ergens aan een bar proberen een conversatie aan te knopen. Stacy keek me al aan van, jij bent gek ik helemaal KO haha.

Eenmaal aangekomen bij het hotel zat ik weer vol energie. Het was pas 09:15am en ik wilde niet al naar bed gaan. Stees had niet veel zin meer om de stad in te gaan dus besloten we om aan de bar te gaan zitten in het hotel. Ga maar eerst kijken of hij open is, zei Stees. Ik er naar toe en ja hoor hij was open 💪🏻. Ik had zin in desperado, maar dat kennen ze hier schijnbaar niet dus werd het een Corona. Stees schoof aan en zij besteld een Jack Daniels met Cola. Terwijl de barman dat klaarmaakte kwam hij tot de conclusie dat hij geen cola meer had… No worries gaf ik aan, rende naar de hotel kamer en terug met een fles pepsi. Hoppa probleem opgelost. We raakte in een lang gesprek met deze intrigerende barman (we waren de enige aan de bar). Wij vertelde ons verhaal, hij vertelde zijn verhaal. En hoorde we ook over de flinke armoede die in de binnen wijken van Lancaster aanwezig is en hoe iedereen alleen maar met zichzelf bezig is en niet op andere let. We vertelde wat voor werk wij deden en hij was van “ We need people like you here”. We vertelde hem over Water street mission dat we hun gebeld en gemaild hadden en hij gaf aan dat je er gewoon naar binnen moest lopen dat dat geen probleem was. Zijn vriendin werkte die avond aan de balie en kwam enkele keren vrij gefrustreerd de bar binnen doorlopend naar de keuken. De barman had ons al verteld dat er een hoop mis was in het hotel en dingen niet liepen zoals het zou moeten. Hij gaf zelfs aan dat de ontmoeting met ons een lichtpuntje in zijn week was. Ik gaf aan dat dat best triest is en dat ik zeker weet dat God meer voor hem in petto heeft. Stacy kreeg woorden van God voor de vrouw en schreef deze op een servetje, gaf het aan de barman en hij is het gelijk aan haar gaan geven. Stacy kon zich al niet meer herinneren wat de woorden waren en we weten verder ook niet wat de impact ervan geweest is, alleen dat God iets met de vrouw wilde delen. De man zelf was wel gelovig maar dan meer in Goden zoals Odin (Noorwegen). We hadden er een mooi gesprek over, ik nam de kans om toch even Jezus zijn liefde met hem te delen en de lange avond kwam tot een einde. Voordat we gingen gaf hij aan, “ God showed you the land, you now just have to take it”…. Wow deze woorden kwamen binnen… Deze avond was een hele openbaring. Eerst Jason en toen deze barman (waarvan ik de naam niet heb gevraagd). Voor ons werd meer en meer duidelijk waarom Lancaster en waarom we hier naar toe zijn gekomen.