Open up our hearts

Vrijdag:

Wat we nog niet eerder hebben gedeeld is dat we elke morgen wanneer we wakker werden even de tijd namen om met de kids te bellen. Soms wel 2 a 3 x per dag. Man man man wat miste ik mijn kinderen. En ik hoorde ook aan hun stemmen dat ze ons ontzettend miste. Dat maakte het natuurlijk niet makkelijker. om 02:00 kregen we een facetime verzoek. Het was Keano. Ik maakte me zorgen, wat is er aan de hand? Ik nam op enigszins verward. Er was niks aan de hand…. het was thuis 08:00 en de kids wilde even met ons bellen voordat ze naar school zouden gaan. De jongste 3 bleven maar vragen wanneer we thuis zouden komen. Nog een halve week en dan komen we naar huis, maar hier is het nu 02:00 dus wij gaan weer slapen. Oke ? ! Haha. Keano later die dag nog gebeld met het vriendelijke verzoek niet meer om 08:00 te bellen tenzij het heel dringend was. We hebben die ochtend tot ongeveer 06:30 kunnen slapen en zijn ons rustig aan gaan verzorgen een aankleden. Tijd voor ontbijt en het maken voor een planning van de dag. Afwachten hoe laat we bij fam Weaver terecht kunnen en op pad gaan naar Waterstreet Mission kijken wat we daar kunnen betekenen.

Terwijl we aan het ontbijt zaten en in gesprek waren met een aantal collega’s kreeg ik telefoon. Een voor mij onbekend Amerikaans nummer. Het was een medewerker van Water street mission. “Hi This is Lori from Waterstreet mission, Sorry i couldn’t call back earlier”. Ik was gelijk enthousiast. Ze gaf aan dat ze mijn voicemail en mailtje had ontvangen. En dat ze het te gek vond dat we een dag wilde mee helpen. Ze konden altijd een extra paar handen gebruiken. De hulp die ze konden gebruiken die dag was met het serveren van eten aan de daklozen die ze huisvesten. Voor meer informatie wat Waterstreet mission precies doet, raad ik je echt aan hun website te bezoeken. Zeker de moeite waard!!!  We moesten online nog wat papier werk invullen, een instructie video kijken en dan konden we om 16:00 helpen in de keuken met het uitserveren van de avond maaltijd. Nice :-) We hadden er zin in.

Niet veel later kreeg ik bericht van Jason dat ze hadden besloten om ons bij zijn ouders te laten verblijven, maar dat we vrij zouden zijn om bij hun langs te komen te pas en te onpas. Wow, wat een gastvrijheid. We waren super vereerd en dankbaar dat ze dit voor ons, 2 wild vreemde mensen uit Nederland, wilde doen. We hadden hem de avond ervoor al ingelicht over het mogelijk helpen bij Waterstreet mission, dus we spraken af dat we zouden komen nadat we daar waren geweest.

Voordat we naar PA zijn vertrokken hadden we van enkele familie leden een soort van wish list gekregen. Dus daar gingen we weer. Flink wat winkels bezocht ( Stees…en dit typt stees nu ook wilde graag nar een outlet mall waar ze timberlands verkochten…dit had ik al uitgezocht natuurlijk, deze hadden uiteindelijk niet de schoenen die ik wilde hebben, maar ach aan de overkant lag een hele grote H&M and heyyyy nothing wrong about that right??!! hahaha en daar slaagde ik wel in wat kleren…niet voor niets dat mijn koffer minder gevuld was dan die van Tim), rond gereden, genoten van de omgeving en niet te vergeten heel veel fast food gesnacked. Taco bell, Burger king and what more haha ;-). Hierdoor had ik vrij weinig honger in de avond en waren we dus klaar voor de dag. Voordat we naar WSM gingen zijn we weer door Lancaster gaan wandelen. In Philadelphia waren allemaal winkels en hoge gebouwen, dus dat van die volle winkelstraten had ik eigenlijk ook wel verwacht, maar dat was niet het geval. Paar dagen eerder viel ons al op dat het er niet heel levendig was qua winkels. Enkele eet tenten, een lokaal supermarktje en dat was het wel zo’n beetje. En dat allemaal rond 1 blok. Enfin, we zijn toch weer gaan wandelen en hebben samen 1 heerlijke Chillie Cheesesteak gedeeld. Man man man… Die moet je echt eens proberen als je in de buurt bent. Super lekker.

Ik wilde zeker weten dat we op tijd zouden zijn dus het plan was om al rond 15:15 daar aan te komen. Ik had in de instructie video gelezen dat het goed was om 30 min van te voor aanwezig te zijn. En vanaf hier neemt Stees het typen ook weer even over. Helemaal excited zijn wij hier naar toe gegaan, omdat ons hart toch klopt voor deze doelgroep. We parkeerden onze auto op de parkeerplek en we stonden in een 1x op de juiste plek waar we ook daadwerkelijk moesten zijn, We entered the building en gingen op zoek naar een soort van balie, maar al gauw kwam er een vriendelijke mevrouw naar ons toe met de vraag of zij ons kon helpen. Wij gaven aan dat wij ons hadden aangemeld om vandaag te helpen. We moesten even plaats nemen zodat zij kon doorgeven dat wij er al waren. Ze kwam ons halen en liep met ons verder naar de “kantine” waar Tammie ons verder zal instrueren en opvangen. Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik wel van uitdagingen houd, maar niet als het te maken heeft met vreemde mensen en mij ergens in mengen of in het middelpunt staan…maar op een of andere manier had ik hier totaal geen moeite mee en kon ik niet wachten om te beginnen. Tammie legde ons uit hoe de avond zal gaan verlopen en wat er van ons verwacht werd. Eigenlijk was dit niet heel spannend en niet veel. We moesten ons even inchecken en om 16:00 zou er een gebed van te voren plaats vinden ( waaauuuww) en dan mochten wij gaan eten en om 16:30 moesten we klaar staan om te (be)dienen. Eten???? Daar komen we niet voor, maar we gaan het zien. dus zo’n drie kwartier hebben we daar in de “kantine” gezeten samen met het team. Terwijl wij daar zaten werd ik een beetje overladen door allerlei emoties, ik weet nog dat ik tegen Tim zei: het is net alsof ik alleen maar kan huilen nu. En alsof ik dadelijk iedereen wil omarmen en knuffelen….( ja ik weet) Ik was wat in mezelf aan het bidden en vroeg ook aan God, Heer wat wilt U dat ik hiermee doe met dit gevoel, en ik sprak uit naar Tim dat wij nu in Nederland wonen en zolang wij er nog zijn,  ik dit heel graag wil doen voor onze buurt. Want ook hier heerst veel armoede die we niet zien,  of eenzaamheid. Dus pastor David als u dit leest…. Ik zal soon contact hierover opnemen :):):P

Tim en ik waren vandaag de enigste vrijwilligers die zouden helpen. Tim besloot een bakkie koffie te pakken, maar dat is toch net iets anders als hier in Nederland. Het eerste bakje wat hij pakte was zoetstof, nouuu neeee toch maar echte suiker erbij…. Tim nam zijn eerste slok en ik zag aan hem dat het niet te drinken was. Het was toch iets zoeter dan hij had gedacht, maar ja het was niet netjes als hij deze koffie zou weggooien…dus met pijn en moeite heeft hij toch netjes zijn bakkie ( lees hele grote mok) opgedronken. Stipt 16:00 we all gathered for praise, wat bijzonder zeg. Ik werd nog warmer van binnen. En nu mochten we allemaal gaan eten. Tim en ik wachtte netjes af, ook omdat we al van te voren zooooveel hadden gegeten zaten we eigenlijk bommetje vol. Maar iedereen nam deel aan het avond eten en ik zei tegen Tim ik denk dat we ook moeten, het zal voor hun misschien als een afwijzing zijn als wij dit niet doen. Dus samen besloten we een bordje te delen. En man o man wat was het lekker! Er was zoooooo veel maar ook allemaal vers gemaakt, niks opwarm maaltijden. Echt met liefde klaar gemaakt door Tammie. Ik werd steeds enthousiaster. Klaar met eten, en ons bordje netjes opgeruimd, werden we al snel klaar gestoomd voor onze bediening. Haarnetje op, handen wassen en klaar staan achter het eten. Tim moest zelfs een baardnetje om…. Ja hij voelde zich vereerd gezien hij er 3 weken over doet om dat beetje te kweken haha… Samen met een van de bewoners die ook daar woont stonden we met zijn drieën klaar achter ons gedeelte van het buffet. Aan de andere kant stond een andere man bij het fruit fruit en salade dessert, wachtend op de eerste bewoners….en langzaamaan druppelden ze binnen.Ze hadden hier een bepaalde volgorde van binnen komen, als eerste kwamen de moeders met kinderen tegelijk met de mensen die in het gebouw werkten, deze mensen die hier werkte droegen dan een koortje met een bepaalde kleur. De eerste bordjes was nog een beetje onwennig en vreemd omdat je er toch een bepaald beeld van hebt gemaakt. Maar jeetje wat anders als in Nederland. Deze mensen waren zoooo dankbaar en vriendelijk. Tim en ik voelde ons helemaal in ons element. We raakten daardoor ook aan de praat met wat mensen, de jongen die bij ons stond was een bewoner van Waterstreet en deelde zijn verhaal met Tim, de man die naast mij stond aan de andere kant deelde ook zijn verhaal, en Tammie die ons vroeg hoe wij hier terecht zijn gekomen en wij ons verhaal mee mochten delen. Tammie wilde zeer zeker na afloop nog met ons praten en ons verhaal helemaal horen, ze was helemaal verwonderd nu al. En terwijl wij de mensen (be)diende ervoer ik steeds sterker het gevoel wat te moeten betekenen in onze eigen wijk. ( Remeber mijn eerste blog, waarin er tegen mij werd gezegd: Stees je hart zal bewerkt worden om van nog meer mensen te kunnen houden…?? Well I think it just happened..)

(Story taken over by Tim) Zo kwam deze bijzondere ervaring langzaam ten einde. Nog wat poetsen, bakken opruimen en van het een op het andere moment stonden we met Tammie te praten over onze wandel met God en hoe dit nu allemaal zo gelopen was. Tammie vertelde dat zij zelf ook op een wonderbaarlijke wijze bij Waterstreet Mission terecht is gekomen gezien ze totaal geen kwalificaties had om daar te kunnen werken als Chef kok. Hartverwarmend verhaald. De avond kwam ten einde en we moesten afscheid nemen. Uiteraard hebben we samen een selfie genomen, contact gegevens uit gewisseld en zijn we vrienden op facebook geworden.

Nog vol euforie vertrokken we in de auto richting Fam Weaver. Jason had ons de avond ervoor verteld dat je bij Sonic lekkere Corn Dogs kreeg, daar was Stees namelijk naar opzoek. Zodoende wij onderweg naar de wijk East Earl in Lancaster via het Sonic fastfood restaurant gereden. Ohw… HMmmm. Jammie lekker man!!

Weet je wat er trouwens veel is daar… Drive in dingetjes. Drive in Dunkin donuts, Drive in Taco bel, Drive in ATM Machine…. Bijzonder… Enfin. Aangekomen in de straat bij de fam Weaver stonden we stil omdat de routeplanner zei dat we waren gearriveerd. Plots stonden er rechts van ons 3 meisjes waarvan 1 op het raam klopte. Het was er best donker in de straat dus dat was wel even schrikken. “Hi can we help you”. Aangegeven dat we het huis van de Fam Weaver zoeken. Ohw dat is hier naar rechts zegt dat meisje. Dus wij de eerst oprit naar boven gereden, auto geparkeerd en uitgestapt. Ik zag dat er een klein aan huis kapperszaakje was en een mevrouw die wat vreemd naar me keek. Een van de meisjes hoorde ik zeggen “ Are you gonna tell him or should I?” Nog voordat ze de kans kregen kwam de desbetreffende vrouw naar buiten. Ik had zo’n vermoeden dat ik niet goed zat en dat vermoeden bleek juist. Ik had  oprit verder moeten rijden… Akward.. haha..

Bij het juiste adres werden we hartelijk ontvangen door Jason, Esther hun 2 dochters en 2 zoontjes. Allemaal rond dezelfde leeftijd als onze kinderen :-). Man man man… Wat een warm welkom was dit. Onvoorstelbaar. De kleine Benjamin sprak mij de hele tijd aan met “Mister Tim”, zo ontzettend schattig en netjes. Toen ik na een aantal keer aangaf dat hij wel gewoon Tim mocht zeggen gaf Jason aan dat hij gewoon Mister Tim moest zeggen. Zeer netjes en goed opgevoed. Het was geweldig om hun avond ritme te mogen mee maken. De jongste kinderen die naar bed gebracht werden, de oudste 2 die er gezellig bij kwamen zitten en waar je ook prima een gesprek mee kon voeren. En zo hebben we de hele avond met Jason en Esther over van alles en nog wat gepraat. Er was een wederzijdse klik (hebben we het later nog met ze over gehad) die gelijk aanwezig was. Alsof je elkaar al jaren kon. We hebben hartelijk gelachen over de gelijkenissen in onze persoonlijkheden en genoten van hoe hun in het leven staan. De ouders van Jason (Tim and Kay) waren nog naar een Aanbiddingsavond in Harrisburg dus die zouden pas rond 22:20 thuis komen. Ze gaven aan dat ze verder van ons geen verwachtingen hadden en dat we vrij waren om te komen en gaan zoals het ons uit zou komen. Wauw.. Prachtig! Rond 23:00 denk ik zijn wij richting zijn ouders gegaan en kregen we een hartelijk welkom van Kay, de moeder van Jason. Zijn vader was al naar bed die zouden we morgen ontmoeten. Kay had voor ons de hele Kelder voorbereid (lees 2 x zo groot als onze woonkamer omgetoverd tot prachtige speel/ logeer ruimte voor de kinderen). Er was zelfs een tafeltje met wat lekkers (snoepgoed, flesjes water, nootjes, croissants). Kay legde uit waar/wat in de keuken stond en dat we alles konden pakken wat we wilde. Ze had ook de badkamer beneden helemaal voor ons klaargemaakt en een hele mand met handdoekjes en div klaar gelegd. Ook zij gaf aan dat ze morgen de voordeur open zou laten en dat we vrij waren om te gaan en staan waar we wilde. We hoefde geen rekening met hun te houden. Ongelooflijk…. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik was God zo dankbaar dat hij deze mensen op ons pad had gestuurd.

We hadden op voorhand in ons gebed aangegeven, “Heer u moet het regelen, transport, de plaats en het onderdak alles!!” En dat deed hij!! Wat was het een bijzondere dag midden in ons avontuur.