Philadelphia to Lancaster

Rond 4 uur in de ochtend  begonnen we te ontwaken. We zijn de avond er voor dan ook al rond 21:00 in slaap gevallen en konden echt niet meer. Het was een ontzettende lange dag die heel vroeg begon dus zo gek was dat niet. Tot 6:30 in bed blijven woelen en toen toch maar rustig aan opgestaan. Planning voor de dag: ontbijtje pakken in Philly, bezoeken van de Liberty bell, 10:30 terug zijn bij de AIRBNB locatie, koffers naar de woonkamer brengen, Ik (Tim) lopen naar Philly Amtrek train station om de auto op te halen (No way ging ik weer helemaal met die koffers slepen!), terug Stees ophalen en BAM! Road trip naar Lancaster…… But that didn’t quit work out as we intended….

Op zich begon de dag goed. We liepen in een heerlijk opkomend zonnetje, het was droog, overal auto’s toeteren, brandweer, politie. Philly was alive! Wat me ook opviel was de vele putdeksels waar rook uitkwam. Iets wat je normaal alleen in films ziet. Heel bijzonder. Op zoek naar een ontbijtje was de eerste missie. Ik blijf me verbazen dat er werkelijk op elke hoek van de stad een Dunkin donuts en een Starbucks ligt. Om nog maar te zwijgen over de Taco bells, de burgerkings en de vele  food stands (8 uur in de ochtend al open, of misschien nooit gesloten - wie weet). We zijn gestopt bij de eerste Starbucks, Cappuccino met mijn naam erop en een lekkere double-smoked Bacon, Cheddar & egg sandwich als ontbijt. Steesje ging voor een koud drankje met een spinach, feta & Cage- free Egg white wrap… lekker man… Je ruikt ook constant eten… dus ik snap wel waarom zoveel amerikanen zo … groot zijn. Je krijgt er continue honger van.

Daar we de dag ervoor een tel nummer met een dataplan hadden gekocht konden we makkelijk door de stad navigeren. Op naar de Liberty bell. Onderweg daar naartoe kort gesproken met Melinda, een zwerfster die voor een lokaal restaurantje stond te bedelen voor een warme maaltijd. Ze werd snel weg gejaagd door een van de security guards dus we kregen niet echt de kans om met haar een goed gesprek te voeren. Ik was wel enigszins geshockeerd door het aantal dakloze. Deze lagen vaak letterlijk in het midden van de stoep op een putdeksel met een deken of slaapzak over zich heen. -4 was het op dat moment en dus echt koud. Ik realiseerde me snel dat de putdeksel natuurlijk flink wat warmte uitstootte en dat dat de reden was dat ze daar op lagen. Desalniettemin… triest.

Eenmaal aangekomen bij de Liberty Bell en na wat te hebben rondgekeken en US History te hebben opgesnoven zag ik een wat oudere beveiliger, ik vermoed ergens eind 50, zitten op een kruk lezend uit een klein oud verscheurd bijbeltje. Voor mij een mooi aanknopingspunt om een gesprek aan te knopen. So we met BOB. leuke man die ons veel wist te vertellen over de stad en de verschillende kerken  in de buurt (man wat zijn er veel kerken daar). Van daaruit via een detour terug naar de AirBnb.

Eenmaal aangekomen op het station in Philly om de auto op te halen begon het anders te lopen dan we gepland hadden. Mijn creditcard (lees debitcard) werd niet aangenomen. Ik had de dag ervoor de auto telefonisch gereserveerd, via de creditcard een aanbetaling gedaan van 30 dollar, maar nu werd het niet geaccepteerd. 20 verschillende redenen waar ik nu niet over zal verder breien, maar desalniettemin een tegenslag. Gebeld met de maatschappij waar ik gereserveerd had maar ze konden niks voor me doen en ik kreeg geen geld terug… pff… klacht kon ingediend worden via de website… Ja daar ben ik nu niet mee geholpen. Besloten dat we dan maar de trein zouden pakken naar Lancaster. Maar ja dan moest ik nu eerst weer terug naar de AirBnb… ik had echt even geen zin om weer 3km te lopen dus ik dacht dan pak ik de subway. Ik had geen cash dus betaalde met Applepay… werkte niet… Creditcard… onbekende reden maar werkte ook niet ..wAAAA ik werd even gek. Maar ik laat me niet snel gek maken dus.. denken in oplossingen. Buiten het station had ik vele taxis, ubers en Lyfts zien staan. Ik moet je bekennen ik vind een taxi maar eng. Je weet niet bij wie je in de auto stapt, maar nog enger... Wat kost het.. Ik ben en blijf een groene zuinige hollander haha.. Ik Lyft geïnstalleerd , accountje aangemaakt en binnen 1 minuut een taxi met een prijs. 6 Dollar. Oke prima top geen probleem. Zo stapte ik in bij James. Een donkere vriendelijke man die me een ton aan informatie gaf nadat ik hem vertelde dat ik voor de eerste keer in Philly was. Vertelde hem in een noten dop waarom we in Philly waren en zo werd het een leuke 15 minuut durende rit. Via de Lyft app gaf ik hem nog eens 3 dollar fooi. Die had hij wel verdiend.

Nou… nu verder naar Lancaster. Trein tickets online geboekt. nog 1,5 uur te gaan en dan moeten we weer op het station zijn. Wat doen we… lopen? Nee. Lyft, Uber.. Nee.. We pakken de Subway. Deze was op 5 minuten afstand lopen. Weer en nieuwe ervaring die we niet hadden willen missen. Onderweg naar de subway bij een foodtruck een heerlijke Philly Cheese steak… man man man … hier word ik vrolijk van zou Rob Geuss van de smaak politie zeggen. En dan heb ik het over de smaak en niet over hoe die stand er van binnen uitzag haha.

Trein naar Lancaster zonder problemen kunnen pakken. Rustige rit van iets meer dan een uur. We zagen de Amish met onze eigen ogen en hoorde hun vreemde taaltje.. Soms echt niks uit op te maken. Ondertussen heel internet afgespeurd naar een betaalbare en acceptabele slaap plek. En zo vonden we de Clarion inn. Alles online geregeld, hatseflats. Aangekomen op het station in Lancaster was het 1 mijl naar het station (ik dacht 1 km… tegenvaller dus). 3 taxi’s voor de deur, maar deze jongen was weer te groen en dus besloten we om naar het motel te lopen. 2 koffers a 18kg ongeveer. 1 super onhandig om mee te slepen, maar de macgyver die ik ben vond ik een oplossing om de onhandige koffer makkelijker mee te slepen :-). Onderweg kwamen we nog langs Yang’s specialiteiten. Voor ons ontzettend leuk en grappig want wij hebben een jongen op ons werk die heet Yang en kan super lekke koken. We hebben hem al vaker gezegd dat hij een eigen restaurant moet beginnen genaamd “Yangs Specialiteiten”.  Foto genomen en door naar de Motel.

Inchecken liep vlekkeloos. We kregen een gratis upgrade naar een kamer met een Kingsize bed. Yeah… nice man! Nou… toch niet. Aangekomen in de kamer geurde het er niet echt lekker (kunnen ook de scheetjes van Stacy geweest zijn, die liep namelijk voor mij naar binnen :P ) en op de boven en onderlakens lagen allemaal haren… BLEHHH!!! No way dat wij hier gingen liggen. We kregen excuses aangeboden en een grote kamer met 2 queen size bedden. Nice! Ik zeg nog tegen de desk medewerker dat als mijn vrouw dan lastig is kan ze in het andere bed. Ze kon er wel om lachen… mijn vrouw niet… :P

Goed en nu? Dachten we. God wat wilt u dat we gaan doen? Waar moeten we naar toe, met wie moeten we praten? We zijn in Lancaster, leid ons!! ….. Nou dachten we, laten we het centrum maar gaan verkennen. We boekten een Uber. Ene Gary in een een Honda zou ons komen oppikken. Er stopte een Uber, maar geen Honda. “Hi Gary?” Ik dacht een bevestiging te krijgen en zo stapte we in bij de beste man. Ik attendeerde hem erop dat ik een Honda verwachte en dat dit een andere auto was. Hij keek me verbaasd aan en toonde hem op mijn telefoon de gegevens. Wat bleek… Dit was niet Gary hahaha. We waren in de verkeerde Uber ingestapt. Vreemde was dat de man daarna verder reed en dus helemaal niet moest zijn waar wij stonden.. maar goed. Minuutje later stopt er een nette Honda met een vriendelijke man genaamd Gary. Hij vroeg waar in het centrum we naar toe gingen. Ik gaf aan dat ik geen idee had. Ik had gewoon gekeken wat het middelste puntje van het centrum was en daar had ik de rit naartoe geboekt. Stacy en ik vertelde hem over onze reis en waarom we naar Lancaster zijn gekomen. Hij nodigde ons uit om vrijdag avond mee te komen naar een kleine worship/ kleine groep bijeenkomst vanuit de kerk waar hij naar toe gaat, Threshold Church. “I can pick you up if you would like”? Mijn eerste gedachten was.. Gratis of via Uber haha.. ja ja ik weet… laat me :P. Maar goed we hadden maar voor 2 dagen geboekt bij de Clarion Inn dus we wisten niet of we dan nog daar zouden blijven. We wisselde nummers uit, werden vrienden op facebook en ik gaf aan dat we contact zouden opnemen als we wisten waar we zouden verblijven.

Gary rijdt weg en ja hoor, madam haar handschoenen vergeten in de auto bij Gary.. Nou ja fixen we later wel. We hebben wat straten afgelopen in Lancaster Centrum, maar er was eigenlijk niet iets te beleven. Geen echte winkels zoals je dat bijvoorbeeld bij ons in het centrum hebt. Geen idee waar we verder naar toe moesten lopen. Opgezocht of er ergens een leger des heils was. Wellicht konden we daar uithelpen met voedsel opdienen of zo. En zo liepen we richten het LDH. Onderweg kwam er een jongen van mid 20 naar ons toe met de vraag of we een dollar voor hem hadden voor een kop koffie. Gezien het aantal zwervers dat we al waren tegen gekomen vond ik geld geven niet echt een goed idee dus we gaven vriendelijk aan geen cash bij ons te hebben en liepen verder. Stees attendeerde me erop dat ik een kans miste. Ik had hem die dollar kunnen geven maar ook in gesprek kunnen gaan met hem en meer te weten kunnen komen over hoe hij in die situatie terecht is gekomen en wie weet tot wat dat had geleid. Ze zei wat gaan we dan bij het LDH doen??? Potverdikke… Mijn vrouw had gelijk. Ik liet een  ogenschijnlijke duidelijke kans aan me voorbij gaan om in contact te komen met iemand… Balen, ik draaide me om maar hij was al uit het zicht verdwenen. Volgende die het vraagt ga ik mee in gesprek. Het was flink koud, het werd donker en we liepen maar wat doelloos rond in een buurt waar je volgens mij als non native niet moet komen na zons ondergang. Een buurt waar zelfs een bord ophangt dat je hier geen drugs moet dealen vanwege de school, en ohw ja je gaat er voor naar de gevangenis.

We namen een Uber naar een Mega groot winkelcentrum indoor en outdoor. Een bak noodles met zijn 2e gedeeld en toen naar een winkel waar ik nog van versteld sta… Dollar Tree. Alles kost er een dollar. geloof het of niet, maar alles wat je ziet is een dollar (of soms nog goed koper). Ik keek mijn ogen uit. Speel goed, zaklampen, etenswaren. “Hoeveel is dit Stees”, 1 Dollar Tim… Nehhh.. dat kan niet en zo ging dat de hele tijd. Lachen man. Uiteindelijk daar wat lekkernijen gekocht voor op onze motel kamer en toen terug naar ons verblijf met een Uber. Ik wilde rond 21:30 nog even aan de bar gaan zitten, maar die was helaas al gesloten. 22:00 vielen de ogen dicht bij het kijken van een serie op de macbook… Diep in slaap.. in afwachting wat of wie God morgen op ons pad zou sturen.